Onderstaand artikel stond in de Klettern van september 2009.Ik heb het voor jullie samengevat en vertaald want ik vond het een bloedstollend ”Believe it or not” verhaal.
De Britse Trad-klimmer James McHaffie probeerde de legendarische route Master’s Wall in Noord Wales à vue te klimmen. Zijn dramatische poging werd een legende.
Aan de Zwarte wand in Wales wordt vooral Trad geklommen. De laatste grote prestatie, een compacte plaat aan de Oostpeiler, topte Jerry Moffat in het jaar 1980.Nadat hij de bewegingen lange tijd had ingestudeerd, beklom Jerry de praktisch ongezekerde muur Master’s Wall (E7,6b).Master’s Wall loopt echter maar over drie vierde van de wand, het bovenste stuk gladde wand bleef lange tijd niet beklimbaar. Jonny Dawes loste de zelfmoordpuzzel op en beklom de route Indian face (E9,6c), de eerste E9 route van de wereld. Indian face is kompleet ongezekerd.
Elegant startte James de plaat te beklimmen, bracht aan de kleine zijgrepen steeds zijn gewicht goed laag zodat hij goed op zijn voeten stond. Zijn onervaren zekeringspartner gaf vlot touw zonder te beseffen dat dit touw maar voor zeer weinig nut was.
Na 30 meter zware,ongezekerde meters begon James te vertragen. Aan een passage waar een val de dood betekende, lag voor zich een beweging, die hij onmogelijk zou kunnen terug afklimmen. Zijn Cliffhanger , zijn enig mogelijke en extreem twijfelachtige zekeringsmogelijkheid , had hij vergeten. De rots was groen en vochtig. De route werd al vele jaren niet meer geklommen.
Met kloppend hart ging James door en greep de volgende greep. SHIT. De greep was slecht. Zijn positie werd minder gunstig, nu ging het om alles of niets. Vele à vue beklimmingen van E7 routes hadden hem echter mentaal sterk gemaakt om verder te klimmen. Het volgende kantje lag ver buiten zijn bereik, hij plaatste daarom zijn voet iets hoger ….STREKKEN ..en bracht de ene vinger na de andere op de rand. Nu was hij volledig uitgestrekt. Wild met de voeten roeiend lukte het hem noch vast te houden. Naar zijn gevoel had hij al E8 geklommen, het klimmen werd echter nog maar zwaarder. VERTWIJFELING
Met paniekerige wijd opengesperde ogen zocht hij de wand af en ontdekte de volgende greep van Master’s Wall enkele onmogelijke meters naar links. Hij was afgeweken van de route en zat ofwel in de route Indian Face of ergens in niemandsland tussen beide routes. Hij was à vue op een terrein dat minstens E9 was en daarvoor was hij niet klaar.
Hoog boven op de plaat zittend als een kind dat op de stroming in een meer gedreven had, begon James te breken. Zijn zelfvertrouwen was samen met de grepen verdwenen. Hij kon niet meer verder en niet terug. Met verkrampte benen en uitschuivende schoenen begon hij te vloeken. Dan werd hij stil en legde zijn voorhoofd tegen de rots. Zijn snellere, luidere ademhaling veranderde in rochelen. Zijn partner hield het nutteloze touw vast als een rozenkrans, zijn vingers streken zenuwachtig over de beide strengen. Terwijl James vertwijfeld probeerde, de balans te houden, greep James met één hand de zijgreep en bracht de andere hand voorzichtig naar zijn gordel. Hij bond zich uit en bekeek met grote angst hoe beide touwen over de rots in de diepte vielen. Hier stond hij nu moederziel alleen en volledig ongezekerd 40 meter boven de grond. Zijn zekeringspartner pakte het touw en spurtte weg om James van boven te redden. Hij kende echter de weg niet aan deze wand en weldra van hem van niets meer te horen of te zien. Een volledig uur verliep en er was nog geen touw te zien.
Eerst ademde James rustig, leunde zijn kop tegen de wand en wisselde ritmisch handen en voeten op de grepen en voetsteunen af, om tegen de vermoeidheid te strijden.Hij stond aan een moeilijke passage, de kleine randen waren slecht. Uiteindelijk werd het hem teveel en begon hij te wenen. Hij schreeuwde om zijn leven. Hij schreeuwde zijn partner verschrikkelijke dingen toe, werden echter ongehoord weggewaaid door de bijtende wind. Hij schreeuwde verder. Een tweede uur verliep.
Met het derde uur kwam de stilte. Tranen bedekten zijn bril. Hij kon zijn vingers en tenen niet meer voelen. Met tenen en vingers die aanvoelden als was, was het te moeilijk zin positie te veranderen. Zijn gewicht drukte op zin zolen van zijn schoenen, verboog de rubber van zijn schoenen iets te ver. Langzaam sloot hij zijn ogen. Dan, een geruis. Het touw slingerde de rots naar beneden drie meter naast hem. Hij kon daar niet naar toe klimmen. Ondraaglijk traag slingerde het in de wind, dichter en dichter tot … hij het kon grijpen.
Met verkrampte handen en volledig uitgeput probeerde James een mastworp te maken, probeerde wanhopig met het touw een ophanglus te maken. Het lukte hem niet.Hij jankte. Met zijn laatste kracht duwde hij het touw door de snapper van de musketon, op dat moment glijden zijn voeten weg.Hij viel. DOOD
Terwijl hij het touw door de musketon zag flitsen werd het hem duidelijke dat hij geen juiste knoop had gemaakt. Hij had het touw maar eenmaal om het metaal gewikkeld. Nu viel hij als een pop de plaat naar beneden. Plotseling knalde hij tegen de rots, veerde kort op naar boven en stopte uiteindelijk met een schok.
Tien meter boven de grond stopte zijn val. Een eenvoudige krul in het touw had zich in zijn musketon verklemd. Hij ging een moment aan dit touw. Dan begon hij te wenen.
James McHaffie overleefde deze bloedstollende val met blaren op zijn vingers en kan sindsdien zijn teenuiteinden niet meer goed voelen.